یه تحقیق جدید میگه سالمندا بیشتر در معرض زمین خوردن‌هایی هستن که استخونشون رو می‌شکنه، چون نمی‌تونن به اندازه کافی سریع واکنش نشون بدن و تعادلشون رو حفظ کنن.
وقتی یه نفر پاش لیز می‌خوره و داره میفته، واکنش طبیعی بدنش اینه که دست‌هاشو باز می‌کنه تا تعادلش رو برگردونه. اما طبق نتایجی که اخیراً تو مجله‌ی ساینتیفیک ریپورتز (Scientific Reports) منتشر شده، سالمندای ۶۵ سال به بالا موقع لیز خوردن، دست‌هاشون رو کندتر از جوون‌ها باز می‌کنن و همین موضوع احتمال زمین خوردنشون رو بیشتر می‌کنه.
محقق‌ها گفتن از این بدتر اینه که این واکنش کُند باعث میشه بیشتر به پهلو بیفتن و لگنشون بشکنه.
جاناتان لی-کانفر، محقق ارشد این تحقیق و استادیار فیزیوتراپی تو دانشگاه آریزونا، تو یه بیانیه‌ی خبری گفته اگه این یافته‌ها تأیید بشن، اضافه کردن تمرین‌های دست به برنامه‌های پیشگیری از زمین خوردن می‌تونه به محافظت از سالمندا در برابر شکستگی‌های ناتوان‌کننده کمک کنه.
اون گفته: «ما می‌دونیم که سالمندا توده‌ی عضلانی شونه‌هاشون رو که برای اینجور حرکت‌های دست لازمه، از دست میدن. هدف اینه که با فیزیوتراپی، کیفیت زندگی یه نفر رو طولانی‌تر کنیم.»
محقق‌ها تو توضیحات اولیه گفتن که زمین خوردن، اصلی‌ترین دلیل آسیب‌های کشنده و غیرکشنده بین سالمندای آمریکاییه.
برای این تحقیق جدید، محقق‌ها ۱۱ سالمند (با میانگین سنی ۷۲ سال) و ۱۱ جوون (با میانگین سنی ۲۶ سال) رو زیر نظر گرفتن که تو شرایط عادی راه می‌رفتن.
محقق‌ها دیدن که موقع لیز خوردن‌های مشابه، همه تمایل داشتن دست‌هاشون رو باز کنن.
اما نتایج نشون داد که سالمندا به طور متوسط ۵۸ درصد کندتر از جوون‌ها بودن.
محقق‌ها اضافه کردن که حرکت سریع‌تر و انفجاری‌تر دست‌ها کمک می‌کنه تا حرکت بدن موقع لیز خوردن محدود بشه، طوری که فقط ۱/۲۵ ثانیه تأخیر، تفاوت بزرگی تو میزان جابجایی بدن به سمت پهلو ایجاد می‌کنه.
لی-کانفر میگه: «این مقدار در واقع خیلی زیاده، حدود یک اینچ به پهلو. پس اگه کسی تو حرکت دستش تأخیر داشته باشه، بیشتر به سمت پهلو میفته تا کسی که بتونه سریع واکنش نشون بده.»
لی-کانفر میگه تا حدود هفت سال پیش، همه فکر می‌کردن لیز خوردن باعث میشه آدما به پشت بیفتن.
اما اون میگه تحقیقات جدید نشون داده که خیلی‌ها به پهلو میفتن، که این موضوع می‌تونه خطر شکستگی لگن رو برای سالمندا بیشتر کنه.
لی-کانفر گفت: «وقتی یه سالمند لگنش می‌شکنه، فقط می‌تونه به خاطر افتادن به پهلو باشه، نه افتادن مستقیم به پشت.»
تو این مقاله پیشنهاد شده که تحقیقات آینده باید بررسی کنن که آیا بالا بردن دمبل یا بقیه‌ی تمرین‌های قدرتی دست می‌تونه واکنش‌های تعادلی موقع لیز خوردن رو بهتر کنه یا نه.
لی-کانفر اشاره می‌کنه که حرکت‌های دست برای حفظ تعادل تقریباً به سرعت یه واکنش غیرارادی اتفاق میفته. داشتن قدرت کافی از قبل، می‌تونه سرعت واکنش رو بیشتر کنه.
لی-کانفر در آخر میگه: «من از این ایده خوشم میاد که بتونیم به آدما سال‌های بیشتری محافظت در برابر این آسیب‌های ناتوان‌کننده بدیم.»
